- Γεια σου Δάσκαλε .. Τελευταίο μου βράδυ στο Ηράκλειο Σήμερα και ήρθα να σε αποχαιρετήσω
- Ναι.. κατέχω το πως θα φύγεις .. Χαίρεσαι?
- Ανάμεικτα τα συναισθήματα δάσκαλε .. Χαρμολύπη .. Χαίρομαι που θα ξανασμίξω με τους δικούς μου .. και που θα σμίγω μαζί τους όσο συχνά θέλω . Αλλά 3 χρόνια πέρασαν .. Απόχτησα κι εδώ δικούς μου πλέον ..
- Μιά αστραπή η ζωή μας μικρή μου .. μα προλαβαίνουμε να τη ζησουμε πόσο μάλλον τα 3 χρόνια ...
- Να στεναχωριέμαι όμως λίγο .. Ξέρεις οτι αγαπούσα την Κρήτη πριν έρθω να ζήσω εδώ .. Την ονειρευόμουνα κάθε βραδυ διαβαζοντας τα βιβλία σου .. Λίγο στεναχωριέμαι που δεν έγινε κάτι τόσο δυνατό να μείνω εδώ..
- Μα ότι δεν συνέβη είναι επειδή δεν το πόθησες αρκετά μικρή ,, Και αυτό αν δε βρεθείς στο χείλος του γκρεμού δεν βγάνουν φτερά οι ώμοι σου να πετάξουν.. και σένα σου βγάλε ...τα θωρώ διπλωμένα σαν της πεταλουδας,τσαλακωμένα σαν τώρα να βγαινουν από το κουκουλι..

- Ξέρω οτι κάθε φορά που ερχόσουν να με δείς ήσουν στεναχωρεμένη.. Με εκείνο τον καινούριο τον καφέ τον κρυο τον πως τον λένε..Δε λέω,ωραία μυρωδιά,καινούρια,αλλά μου έλειψε εκείνη η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ από τα καφεκοπτεία του Κάστρου .. Την κάθε φορά θυμάμαι …Θα σου πώ όμως εγώ τί θα θυμάσαι σε πέντε 5 χρόνια από σήμερα.. .. Θα θυμάσαι την πρώτη γιορτή που νόμισες οτι θα περάσεις μόνη σου , και την μάνα της μοναχοκόρης φίλης σου που σε έκανε ψυχοκόρη της και πάντα φρόντιζε να μαθαίνει αν θα είσαι μόνη σου ή αν θα έχεις κανονίσει για να σε ξαναφροντίσει .. Και να μη κάνει παράπονο αν στην πορεία είχες κάνει άλλα σχέδια και δεν πήγαινες τόσο συχνά .. Αυτήν θα θυμάσαι ...
- Θα θυμάσαι εκείνη τη φιλενάδα σου, μάνα μόνη με τις κοπελιές και το κοπέλι που σου είπε όσα δεν έχει πεί ποτέ σε κανέναν κι εσύ με το που την έβλεπες ήξερες με μια ματιά τι έχει .. Που έφαγες το πρώτο γαμοπίλαφο μετά την Ανάσταση κι εσύ την κερνούσες ντολμαδάκια για να της ζητήσεις συγνώμη που την αποπήρες... Αυτήν θα θυμάσαι

- και την άλλη την κοπέλα που δεν την ήξερες και σε πλησίασε στην πιο μεγάλη σου απωλεια με τις δικες της απώλειες και που ήσασταν μαζί ως τα τωρα σε κοινό αγώνα .. Αυτή θα θυμάσαι ..

-αυτήν θα θυμάμαι ...

- Θα θυμάσαι εκείνο το μελανούρι που μοιάζει -στο ορκίζομαι- με την Τσερκέζα στον Καπετάν Μιχάλη , με τα φρύδια τα σμιχτά και την ψυχή μπαμπάκι .. που απαράτησε τα πάντα και ηρθε κοντά σου για να μην φοβάσαι τότε .
Αυτό θα θυμάσαι .

- Κι εκείνο το παληκαρι το όμορφο , που δεν έχει ιδέα τι αξίζει , που μακάρι να έβλεπε τον εαυτό του όπως τον βλέπουν όλοι οι άλλοι κι εσυ μαζι , και εκείνες τις αξημέρωτες βραδυες που μοιραζόταν τους προβληματισμους σου και τα ονειρα σου, αυτόν θα θυμάσαι ...

- Θα θυμάσαι την άλλη φίλη σου που την ειχες αδελφή , εργαζόμενη και μάνα και συντροφος και κόρη , όλα αυτά ήτανε , με την μελλιστάλαχτη φωνή και τον καλό τον λόγο ακόμα και στο πιο κακό , που έκλαιγε με την χαρά σου και με την λύπη σου θαρρείς με την ίδια δύναμη .. Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι να βρίσκεις άνθρωπο που να χαίρεται με την χαρά σου και να λυπάται με την στεναχωρια σου μαζί ? συνήθως συμβαίνει το ένα από τα δύο .. αυτήν θα θυμάσαι ..

-Ναι .. αυτήν θα θυμαμαι ..
- Όσο για τον μαλλιά τον ροκά τον μποέμ , με την τρανταχτή φωνή που σαν τραγουδούσε θαρρείς θα σχιζουνταν στη μέση ο Ψηλορήτης , που υπήρχε πριν και θα υπάρχει και μετά στη ζωή σου, όπως και να έχει αυτόν δεν πρόκειται να ξεχάσεις οσο και αν προσπαθήσεις Αυτόν που σου στάθηκε σαν φιλος και αδερφός και θα έπαιζε και μπουνιές για σενα .. αυτόν θα θυμάσαι .
- Αυτόν θα θυμάμαι ..
- Εκείνο το ψηλό το παληκαρι που ήρθατε και με ειδατε μαζί ηντα απέγινε ;
- 'Εφυγε αυτός και μετά έφυγα κι εγώ.. ..
- Και Εκείνον θα τον θυμάσαι κι άς έφυγε κι άς έφυγες .
- Ώρα να πηγαίνω Δάσκαλε ..
- Άκουσε παιδί μου ... Κοιτάζοντας τους Κρητικούς, ξέρεις πως αν δεν γίνεις άνθρωπος φταίς εσύ μονάχα.. γιατί το αψηλό είδος αυτό, ο Άνθρωπος, υπάρχει, παρουσιάστηκε στη γης, και δεν έχει δικαιολογητικό ο ξεπεσμός και η αναντρία.
- Ναι δάσκαλε ..άλλωστε αν τα βάλεις κάτω ,αυτοί που μου φέρθηκαν άνανδρα εδώ στην Κρήτη , δεν ήταν Κρητικοί..
- Στο καλό Μακεδονοπούλα μου
- Στο επανειδήν δάσκαλε..
- Και μή μου βάλεις κανενα Πασχαλίδη κάτω από την κουβέντα μας .. Το φευγιό σου από την Κρήτη πρέπει να συνοδευτεί με Μαλεβιζιωτη .. Αυτόν που δεν έμαθες να χορεύεις
-Μαλεβιζιωτη θα βάλω δάσκαλε ... Και δεν θα ξαναγυρίσω αν δεν μάθω να τον χορεύω ...!

Στον Δασκαλό μου και όλης της γης δασκαλο Καζαντζακη και σε όσους κοιταξα και με κοιτάξανε..
https://www.youtube.com/watch?v=VDF9iL96rEI&feature=share

Κατά της βίας των γυναικών ...

Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας των γυναικών σήμερα.
Ας πούμε πέντε πράγματα ...
Η βία που ασκείται κατά των γυναικών έχει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι φυσική(χαστούκια και μπουνιές),λεκτική ( πουτάνα , καριόλα κτλ )
σεξουαλική (σεξ ανευ συγκατάθεσης),ψυχολογική (είσαι κοντή , χοντρή, χαζή ) , οικονομική ( βρακί δεν έχεις στον κώλο σου ),πολιτική (θα ψηφίσεις αυτό που θέλω εγώ), ή και θρησκευτική (θα πιστεψεις αυτό που θέλω εγώ) .
Η πιο συχνή βία όμως είναι η κοινωνική. Και σε αυτήν , έχει μεγάλο μερίδιο η γυναίκα-θύμα που γίνεται ο μεγαλύτερος θύτης στον εαυτό της.
Παραμένει σε αρρωστημένες σχέσεις για να μή μείνει μόνη, για να κάνει οικογένεια, για να κάνει παιδιά , δέχεται κέρατα , δέχεται να είναι δεύτερη - τριτοτέταρτη για να μή χάσει τίς λίγες στιγμές τρυφερότητας που μπορεί να εχει, δέχεται προσβολές , αδιαφορίες και υποτίμηση της αξιοπρέπειας , ξεχνώντας τον σεβασμό, την αφοσίωση και την έννοια της "ομάδας" που είναι τα βασικά θεμέλια για την διατήρηση μίας οποιασδήποτε σχέσης .
Το "μαγικό" της όλης υπόθεσης είναι το εξής :
1. Οι 7 στις 10 γυναίκες έχουν κακοποιηθεί με μία από τις παραπάνω μορφές τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. (Ναι είναι ΤΟΣΟ μεγάλο το ποσοστό).
2. Αντίθετα με το τί έρχεται στο μυαλό του καθένα από εμάς όταν ακούει για περιπτώσεις κακοποιημένων γυναικών , οι 6 από τις 7 γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί , είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου, δυναμικές , επαγγελματικά αποκατεστημένες και καταξιωμένες. (Ναι , είναι ΤΟΣΟ μεγάλο το ποσοστό).
Το μήνυμα το δικό μου : Αναγνωρίζετε πρώτα από όλα την αξία σας. Αν δεν το κάνετε εσείς στον εαυτό σας δεν θα το κάνει κανείς. Μή φοβάστε την μοναξιά μένοντας σε αρρωστημένες καταστάσεις.Μετατρέψτε την μοναξιά σε δημιουργική μοναχικότητα ωστε να δώσετε στον εαυτό σας την ευκαιρία να γίνει κάποια στιγμή ευτυχισμένος.
Καλύτερα ένα τέλος με τρόμο , παρά ένας τρόμος δίχως τέλος.
Την καλημέρα μου.https://www.youtube.com/watch?v=78pKxelJgvg

Τί εχεις ? Μνήμη ...

Eίμαστε κι εμείς που δεν κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο εάν δεν τελειώσει το τραγούδι ....

Ο φτωχούλης του Θεού...

H πρώτη μου επαφή με τον Νικο Καζαντζάκη (σας έπρηξα , το ξέρω) ήταν το 2001 όταν ήρθα πρώτη φορά στην Κρήτη. Φιλοξενούμενη από φίλο που σπούδαζε στα Χανιά,βρήκα στην βιβλιοθήκη του τον Φτωχούλη του Θεού και το διάβασα μέχρι να φύγω πίσω στην Θεσσαλονίκη.

Για όσους δεν το έχουν διαβάσει ,ο Καζαντζάκης διηγείται την ιστορία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης , προστάτης των ζώων κατά τους Καθολικούς.

Ξέρω ότι ο περισσότερος κόσμος προτιμά άλλα έργα του Καζαντζάκη, και κυρίως την Αναφορά στον Γκρέκο. Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα έβαζαν τον Φτωχούλη τελευταίο στη λίστα.
Εγώ τον είχα πρώτο. Ήταν το βιβλίο που μου άρεσε περισσότερο από όλα τα μυθιστορήματα του Καζαντζάκη.
Πριν διαβάσω τα υπόλοιπα βιβλία του και ημιμαθής στο φαινόμενο Νίκου Καζαντζάκη, δεν μπορούσα να διανοηθώ πως η Ορθόδοξη Εκκλησία ειχε την πρόθεση να τον αφορίσει .
Στον Φτωχούλη ο Καζαντζάκης δεν υμνεί μόνο τον άγιο σαν άγιο, αλλά και σαν ισχυρή προσωπικότητα, που αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις για αυτό που έχει θέσει ως στόχο ζωής και θυσιάζει τα πάντα γι’ αυτόν. Ο Φτωχούλης έχει την αγνότητα του Χριστού και του Μανωλιού, αλλά και τη δύναμη του Καπετάν Μιχάλη.
Με όλη αυτή την ανιδιοτέλεια που φαίνεται από την αρχή του βιβλίου μέχρι το τέλος , όλη αυτή την αγάπη σε κάθε τί Ζωον ( Ζωντανόν ) δεν θα μπορούσαν να επιλέξουν καλύτερο άγιο ως προστάτη των ζώων .
Να τους χαιρόμαστε τους αγαπημένους μας φίλους .. Και ας πάρουμε λίγο , ελάχιστο από το παράδειγμα και τις αρχές και τους στόχους και την προσωπικότητα του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης ( μια σταγόνα ειναι υπεραρκετή ) για να προσφέρουμε σε κάθε τί ζωντανό , ένα ψίχουλο , μια σταγόνα νερό , ή έστω ένα χωρίς κόστος χάδι ...

{Το πρώτο μου φθινόπωρο φανήκαν τα κλαράκια μου και κάθισα και μέτρησα κι εγώ
Τα φυλλαράκια μου}
Φυλλαράκια μου , φιλαράκια μου , αυτό που ξέρω είναι πως είναι τελικά πολλά ....
Σας ευχαριστώ για τις ευχές και την ζεστασιά ...
Μία καλή φίλη εδώ μου έχει πει πως το καλό που κάνεις πάντα σου γυρίζει πίσω ,αλλά όχι από εκεί που το έκανες..
Εγώ σας εύχομαι ότι καλό κάνετε να σας γυρίζει πίσω από εκεί που το προσφέρατε ... Όχι από αλλού.
Κι ευχομαι ο σταυρός του καθενός , ας είναι πιο ελαφρύς κι ας μήν είναι τίμιος..

Όσο για μένα , πως φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από καιρό ? Σε ένα σπίτι γεμάτο γέλια ζεστασιά και ανθρώπους αγαπημένους και να είμαι υγιής να μπορώ να τους μαγειρεύω ..
Σας φιλώ πολύ ... πολύ ...!

https://www.youtube.com/watch?v=ayxG1dabNuM

Στέφανος

Ο Στέφανος , ο μπαμπάς μου , ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος . Καθόλου συνηθισμένος , πάντα πολύ μπροστά από την εποχή του, πνευματώδης , με οξύ μυαλό και με πολύ μεγάλη καρδιά που την έδινε απλόχερα , συνέχεια και ολάκερη .

Ελεύθερος, πολύ ελεύθερος... Όσοι τον έχετε γνωρίσει πριν τα προβλήματα υγείας του , μπορείτε να το επιβεβαιώσετε.

Η μητέρα μου ήταν όλη μέρα μαζί μου όταν ήμουν μωρό , αλλά εγώ έσκαγα τα πιο μεγάλα μου και εύκολα χαμόγελα μόλις τον έβλεπα . Ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί του και μου άρεσε που δεν μου μιλούσε ποτέ σαν μωρό , πάντα μου μιλούσε σαν να ήμασταν συνομίληκοι .
Όταν δούλευε στο αεροδρόμιο τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα σχολείο , του ζητούσα να με πάρει μαζί του. Έπαιζα στο computer , έκανα χάζι τα check in , έβλεπα ενίοτε και τους αγαπημένους μου μπασκετμπωλίστες που ταξίδευαν . Μία φορά του ζήτησα να μου πεί πως κάνω μία κράτηση . Μου λέει λοιπον πάντα ως ίση , τα βήματα ... πως εισάγεις το όνομα με την παυλα , πως κάθε πόλη έχει έναν τριγράμματο κωδικό που τον βρίσκεις με αυτόν τον τρόπο , πως πρέπει να βάλεις ένα τηλέφωνο καθώς και ποιος έκανε την κράτηση ... Ξεκίνησα να γεμίζω τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής με ονόματα συμμαθητών μου μέχρι που με πήραν χαμπάρι και δεν μπορούσαν να διαννοηθούν πως εγώ , 9 χρονών έκανα κρατήσεις .
Το σπίτι μου τα παιδικά μου χρόνια το θυμάμαι γεμάτο κόσμο. Τραπέζια , φίλοι , γέλια , μουσικές , καθημερινά.
Μουσικές ... αχ οι μουσικές .... Από μωρό προσπαθούσε να με εκπαιδεύσει στην καλή μουσική , μου έβαζε Θεοδωράκη , Χατζηδάκη , Σαββόπουλο και όταν έφευγε από το σπίτι ζητούσα από την μαμά μου να μου βάλει Amanda Lear , μή μπορώντας φυσικά στα 7 μου να εκτιμήσω τις βάσεις που μου έδινε . Ευτυχώς, τα κατάφερε...

Μαγείρευε εξαιρετικά ... Απλά μετά στην κουζίνα έπρεπε να ρίξεις μία βόμβα και μετά να αρχίσεις να τρέχεις.
Φιλόζωος , φιλάνθρωπος , φίλος φίλος φίλος ,,,,,

Ο πατέρας μου εκτός από υπάλληλος της Ολυμπιακής , ήταν και καθηγητής στο εισιτήριο για το πτυχιο IATA . Οι μαθητές του, τους οποίους γνώρισα πάρα πολλούς τα χρόνια εκείνα , τον λάτρευαν .. Δεν θεωρώ τυχαίο οτι είχαν το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας στην Ελλάδα (90%) , όταν των υπολοίπων οι μαθητές έφταναν πολύ χαμηλότερα ποσοστά ... Είχα την τύχη να τον έχω κι εγώ καθηγητή. Όταν έπέμενα για κάτι αντίθετο από αυτό που ισχυριζόταν ο ίδιος , μου έλεγε στην τάξη « Έλα μπαμπά να σου δείξω της μαμάς».

Μου έμαθε πως η πείρα είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μεταδίδεται..Μόνο αποκτάται ...

Στην συνέχεια ήρθαν τα χρόνια της «Φυγής» .. Ένα μεράκι που θέλησε να το κάνει επιχείρηση ... Πολύ πρωτοπόρος και πάλι για τα χρόνια του , live Μουσικές και ήχοι , τραγούδια και ταξίδια .... Την αγαπούσε πολύ την φυγή και από κουβέντες ανθρώπων , μετά από τόσα χρόνια όλοι έχουν να θυμούνται κάτι από εκείνη την εποχή , παρευρισκόμενοι , εργαζόμενοι , μουσικοί ....

Κι εδώ θα σταματήσω σιγά σιγά ... Τα χρόνια που ήρθαν μετά δεν ήταν αντιπροσωπευτικά του πατέρα μου ..
Γιατί παρόλο που η ψυχή του , η θέλησή του , το μυαλό του , η ελευθερία του έμειναν ανέπαφα , σιγά σιγά το σώμα του άρχισε να μήν ακολουθεί ... Και αυτό που σίγουρα θα ήθελε , είναι να τον θυμάστε όπως πρίν ή να τον γνωρίζατε όπως ήταν .... Και δεν θα υπήρχε ουτε μία περίπτωση να μή μαγευτείτε από το φώς του ..
Τις τελευταίες μέρες που ήμασταν στο νοσοκομείο , θέλω να ξέρετε οτι ο πατέρας μου ήταν αυτός που πρόσεχε εμένα...πολύ περισσότερο από όσο πρόσεχα εγώ αυτόν ... Του έλεγα για τη ζωή μου και μου έδινε συμβουλές , και αντί να τον χαιδεύω εγώ με χαίδευε αυτός ...
Πολλές φορές λόγω και της απουσίας του από τις ζωές μας , είχα την εντύπωση οτι δεν με αγαπάει τόσο όσο εγώ ... Μετά τον θάνατό του , έμαθα από πολύ και διαφορετικό μεταξύ τους κόσμο και ανθρώπους από διαφορετικές περιόδους της ζωής του , οτι μιλούσε για μένα συνέχεια.. Δεν το ήξερα ... Ούτε το περίμενα ...
Και όταν έλεγε « εγώ θέλω...» όσο παράλογο κι αν ήταν αυτό που ήθελε , πάντα γινόταν... Μα πάντα γινόταν .... Έτσι έζησε και πιστέψτε με ακόμα και στον τρόπο που έφυγε , έγινε ακριβώς όπως γούσταρε .... Και πάντα πρωτοπόρος και πάντα μπροστά από την εποχή του , και πάντα να μας τρέχει να κάνουμε πράγματα που ούτε τα γνωρίζαμε ούτε ήμασταν 100% σίγουροι , αλλά ήθελε ... Και όταν ο Στέφανος ήθελε ... δεν υπήρχε αλλος δρόμος...
Είμαι σίγουρη οτι σας ευχαριστεί για όλη την συμπαράστασή σας με ολη του την καρδιά που βρεθήκατε δίπλα μας με κάθε τρόπο , με την παρουσία σας , με τα μηνύματά σας και με τον καλό σας λόγο ....
Κράτησα για το τέλος μία μικρή ιστοριουλα... Όταν ήθελε να βγεί , για να μη του γκρινιάζει η μαμά μου, με έπαιρνε πάντα μαζί του .. Με τις μουσικές της Άλκηστης , στενής του φίλης τότε , οργώναμε την Θεσσαλονίκη με το κατσαριδάκι του , τραγουδώντας ... Το 1985 , βγήκε ο δίσκος «κυκλοφορώ και οπλοφορώ» και τον ξέραμε όλο απ έξω ... Όταν έπαιζε λοιπόν η κιβωτός , τον θυμάμαι να τραγουδάει δυνατά και φάλτσα μαζί μου : .... Η καρδιά δεν αντέχει πολλά , μοναχή μες στον κόσμο γυρνάει ...
Και μετά πριν ανέβει ψηλά σε μια πόρτα κλειστή ..... αχ τι νύχτα κι αυτή για να βγεις να κρυφτείς .....
Τα φυλάει ..... (Και μου έκανε την χαρακτηριστική κίνηση του κρυφτού που κλείνεις τα μάτια και τα φυλάς ) ..
Εκπληρωμένος ,,ανεκπλήρωτος ,,,δεν ξέρω .... ίσως να το ψάχνω για καιρό ακομη μπαμπά μου....
Ξέρω όμως πως ήσουν και θα είσαι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου .....

Το κοριτσάκι σου

https://www.youtube.com/watch?v=DrUNaSWx8OU

Περί λύπησης και άλλα δεινά..

Σε γενικές γραμμές , εκτός από ανθρώπους που τους φέρνει η ζωή αντιμέτωπους με καταστάσεις που αφορουν υγεία ή θάνατο, δεν λυπάμαι εύκολα. Συμπονώ, στηρίζω , συμβουλεύω αλλά δεν λυπάμαι. 
Τους μόνους ανθρώπους που λυπάμαι, είναι αυτούς που επειδή δεν τα έχουν βρεί με τον εαυτό τους, η μόνη τους άμυνα είναι κατηγορούν τους άλλους για όλα όσα αυτοί δεν μπορούν να είναι..
Αυτούς ναι, τους λυπάμαι πολύ.
https://www.youtube.com/watch?v=s_dRX_bDYi0