Ο Στέφανος , ο μπαμπάς μου , ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος . Καθόλου συνηθισμένος , πάντα πολύ μπροστά από την εποχή του, πνευματώδης , με οξύ μυαλό και με πολύ μεγάλη καρδιά που την έδινε απλόχερα , συνέχεια και ολάκερη .
Ελεύθερος, πολύ ελεύθερος... Όσοι τον έχετε γνωρίσει πριν τα προβλήματα υγείας του , μπορείτε να το επιβεβαιώσετε.
Η μητέρα μου ήταν όλη μέρα μαζί μου όταν ήμουν μωρό , αλλά εγώ έσκαγα τα πιο μεγάλα μου και εύκολα χαμόγελα μόλις τον έβλεπα . Ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί του και μου άρεσε που δεν μου μιλούσε ποτέ σαν μωρό , πάντα μου μιλούσε σαν να ήμασταν συνομίληκοι .
Όταν δούλευε στο αεροδρόμιο τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα σχολείο , του ζητούσα να με πάρει μαζί του. Έπαιζα στο computer , έκανα χάζι τα check in , έβλεπα ενίοτε και τους αγαπημένους μου μπασκετμπωλίστες που ταξίδευαν . Μία φορά του ζήτησα να μου πεί πως κάνω μία κράτηση . Μου λέει λοιπον πάντα ως ίση , τα βήματα ... πως εισάγεις το όνομα με την παυλα , πως κάθε πόλη έχει έναν τριγράμματο κωδικό που τον βρίσκεις με αυτόν τον τρόπο , πως πρέπει να βάλεις ένα τηλέφωνο καθώς και ποιος έκανε την κράτηση ... Ξεκίνησα να γεμίζω τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής με ονόματα συμμαθητών μου μέχρι που με πήραν χαμπάρι και δεν μπορούσαν να διαννοηθούν πως εγώ , 9 χρονών έκανα κρατήσεις .
Το σπίτι μου τα παιδικά μου χρόνια το θυμάμαι γεμάτο κόσμο. Τραπέζια , φίλοι , γέλια , μουσικές , καθημερινά.
Μουσικές ... αχ οι μουσικές .... Από μωρό προσπαθούσε να με εκπαιδεύσει στην καλή μουσική , μου έβαζε Θεοδωράκη , Χατζηδάκη , Σαββόπουλο και όταν έφευγε από το σπίτι ζητούσα από την μαμά μου να μου βάλει Amanda Lear , μή μπορώντας φυσικά στα 7 μου να εκτιμήσω τις βάσεις που μου έδινε . Ευτυχώς, τα κατάφερε...
Όταν δούλευε στο αεροδρόμιο τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα σχολείο , του ζητούσα να με πάρει μαζί του. Έπαιζα στο computer , έκανα χάζι τα check in , έβλεπα ενίοτε και τους αγαπημένους μου μπασκετμπωλίστες που ταξίδευαν . Μία φορά του ζήτησα να μου πεί πως κάνω μία κράτηση . Μου λέει λοιπον πάντα ως ίση , τα βήματα ... πως εισάγεις το όνομα με την παυλα , πως κάθε πόλη έχει έναν τριγράμματο κωδικό που τον βρίσκεις με αυτόν τον τρόπο , πως πρέπει να βάλεις ένα τηλέφωνο καθώς και ποιος έκανε την κράτηση ... Ξεκίνησα να γεμίζω τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής με ονόματα συμμαθητών μου μέχρι που με πήραν χαμπάρι και δεν μπορούσαν να διαννοηθούν πως εγώ , 9 χρονών έκανα κρατήσεις .
Το σπίτι μου τα παιδικά μου χρόνια το θυμάμαι γεμάτο κόσμο. Τραπέζια , φίλοι , γέλια , μουσικές , καθημερινά.
Μουσικές ... αχ οι μουσικές .... Από μωρό προσπαθούσε να με εκπαιδεύσει στην καλή μουσική , μου έβαζε Θεοδωράκη , Χατζηδάκη , Σαββόπουλο και όταν έφευγε από το σπίτι ζητούσα από την μαμά μου να μου βάλει Amanda Lear , μή μπορώντας φυσικά στα 7 μου να εκτιμήσω τις βάσεις που μου έδινε . Ευτυχώς, τα κατάφερε...
Μαγείρευε εξαιρετικά ... Απλά μετά στην κουζίνα έπρεπε να ρίξεις μία βόμβα και μετά να αρχίσεις να τρέχεις.
Φιλόζωος , φιλάνθρωπος , φίλος φίλος φίλος ,,,,,
Φιλόζωος , φιλάνθρωπος , φίλος φίλος φίλος ,,,,,
Ο πατέρας μου εκτός από υπάλληλος της Ολυμπιακής , ήταν και καθηγητής στο εισιτήριο για το πτυχιο IATA . Οι μαθητές του, τους οποίους γνώρισα πάρα πολλούς τα χρόνια εκείνα , τον λάτρευαν .. Δεν θεωρώ τυχαίο οτι είχαν το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας στην Ελλάδα (90%) , όταν των υπολοίπων οι μαθητές έφταναν πολύ χαμηλότερα ποσοστά ... Είχα την τύχη να τον έχω κι εγώ καθηγητή. Όταν έπέμενα για κάτι αντίθετο από αυτό που ισχυριζόταν ο ίδιος , μου έλεγε στην τάξη « Έλα μπαμπά να σου δείξω της μαμάς».
Μου έμαθε πως η πείρα είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μεταδίδεται..Μόνο αποκτάται ...
Στην συνέχεια ήρθαν τα χρόνια της «Φυγής» .. Ένα μεράκι που θέλησε να το κάνει επιχείρηση ... Πολύ πρωτοπόρος και πάλι για τα χρόνια του , live Μουσικές και ήχοι , τραγούδια και ταξίδια .... Την αγαπούσε πολύ την φυγή και από κουβέντες ανθρώπων , μετά από τόσα χρόνια όλοι έχουν να θυμούνται κάτι από εκείνη την εποχή , παρευρισκόμενοι , εργαζόμενοι , μουσικοί ....
Κι εδώ θα σταματήσω σιγά σιγά ... Τα χρόνια που ήρθαν μετά δεν ήταν αντιπροσωπευτικά του πατέρα μου ..
Γιατί παρόλο που η ψυχή του , η θέλησή του , το μυαλό του , η ελευθερία του έμειναν ανέπαφα , σιγά σιγά το σώμα του άρχισε να μήν ακολουθεί ... Και αυτό που σίγουρα θα ήθελε , είναι να τον θυμάστε όπως πρίν ή να τον γνωρίζατε όπως ήταν .... Και δεν θα υπήρχε ουτε μία περίπτωση να μή μαγευτείτε από το φώς του ..
Τις τελευταίες μέρες που ήμασταν στο νοσοκομείο , θέλω να ξέρετε οτι ο πατέρας μου ήταν αυτός που πρόσεχε εμένα...πολύ περισσότερο από όσο πρόσεχα εγώ αυτόν ... Του έλεγα για τη ζωή μου και μου έδινε συμβουλές , και αντί να τον χαιδεύω εγώ με χαίδευε αυτός ...
Πολλές φορές λόγω και της απουσίας του από τις ζωές μας , είχα την εντύπωση οτι δεν με αγαπάει τόσο όσο εγώ ... Μετά τον θάνατό του , έμαθα από πολύ και διαφορετικό μεταξύ τους κόσμο και ανθρώπους από διαφορετικές περιόδους της ζωής του , οτι μιλούσε για μένα συνέχεια.. Δεν το ήξερα ... Ούτε το περίμενα ...
Και όταν έλεγε « εγώ θέλω...» όσο παράλογο κι αν ήταν αυτό που ήθελε , πάντα γινόταν... Μα πάντα γινόταν .... Έτσι έζησε και πιστέψτε με ακόμα και στον τρόπο που έφυγε , έγινε ακριβώς όπως γούσταρε .... Και πάντα πρωτοπόρος και πάντα μπροστά από την εποχή του , και πάντα να μας τρέχει να κάνουμε πράγματα που ούτε τα γνωρίζαμε ούτε ήμασταν 100% σίγουροι , αλλά ήθελε ... Και όταν ο Στέφανος ήθελε ... δεν υπήρχε αλλος δρόμος...
Είμαι σίγουρη οτι σας ευχαριστεί για όλη την συμπαράστασή σας με ολη του την καρδιά που βρεθήκατε δίπλα μας με κάθε τρόπο , με την παρουσία σας , με τα μηνύματά σας και με τον καλό σας λόγο ....
Κράτησα για το τέλος μία μικρή ιστοριουλα... Όταν ήθελε να βγεί , για να μη του γκρινιάζει η μαμά μου, με έπαιρνε πάντα μαζί του .. Με τις μουσικές της Άλκηστης , στενής του φίλης τότε , οργώναμε την Θεσσαλονίκη με το κατσαριδάκι του , τραγουδώντας ... Το 1985 , βγήκε ο δίσκος «κυκλοφορώ και οπλοφορώ» και τον ξέραμε όλο απ έξω ... Όταν έπαιζε λοιπόν η κιβωτός , τον θυμάμαι να τραγουδάει δυνατά και φάλτσα μαζί μου : .... Η καρδιά δεν αντέχει πολλά , μοναχή μες στον κόσμο γυρνάει ...
Και μετά πριν ανέβει ψηλά σε μια πόρτα κλειστή ..... αχ τι νύχτα κι αυτή για να βγεις να κρυφτείς .....
Τα φυλάει ..... (Και μου έκανε την χαρακτηριστική κίνηση του κρυφτού που κλείνεις τα μάτια και τα φυλάς ) ..
Εκπληρωμένος ,,ανεκπλήρωτος ,,,δεν ξέρω .... ίσως να το ψάχνω για καιρό ακομη μπαμπά μου....
Ξέρω όμως πως ήσουν και θα είσαι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου .....
Γιατί παρόλο που η ψυχή του , η θέλησή του , το μυαλό του , η ελευθερία του έμειναν ανέπαφα , σιγά σιγά το σώμα του άρχισε να μήν ακολουθεί ... Και αυτό που σίγουρα θα ήθελε , είναι να τον θυμάστε όπως πρίν ή να τον γνωρίζατε όπως ήταν .... Και δεν θα υπήρχε ουτε μία περίπτωση να μή μαγευτείτε από το φώς του ..
Τις τελευταίες μέρες που ήμασταν στο νοσοκομείο , θέλω να ξέρετε οτι ο πατέρας μου ήταν αυτός που πρόσεχε εμένα...πολύ περισσότερο από όσο πρόσεχα εγώ αυτόν ... Του έλεγα για τη ζωή μου και μου έδινε συμβουλές , και αντί να τον χαιδεύω εγώ με χαίδευε αυτός ...
Πολλές φορές λόγω και της απουσίας του από τις ζωές μας , είχα την εντύπωση οτι δεν με αγαπάει τόσο όσο εγώ ... Μετά τον θάνατό του , έμαθα από πολύ και διαφορετικό μεταξύ τους κόσμο και ανθρώπους από διαφορετικές περιόδους της ζωής του , οτι μιλούσε για μένα συνέχεια.. Δεν το ήξερα ... Ούτε το περίμενα ...
Και όταν έλεγε « εγώ θέλω...» όσο παράλογο κι αν ήταν αυτό που ήθελε , πάντα γινόταν... Μα πάντα γινόταν .... Έτσι έζησε και πιστέψτε με ακόμα και στον τρόπο που έφυγε , έγινε ακριβώς όπως γούσταρε .... Και πάντα πρωτοπόρος και πάντα μπροστά από την εποχή του , και πάντα να μας τρέχει να κάνουμε πράγματα που ούτε τα γνωρίζαμε ούτε ήμασταν 100% σίγουροι , αλλά ήθελε ... Και όταν ο Στέφανος ήθελε ... δεν υπήρχε αλλος δρόμος...
Είμαι σίγουρη οτι σας ευχαριστεί για όλη την συμπαράστασή σας με ολη του την καρδιά που βρεθήκατε δίπλα μας με κάθε τρόπο , με την παρουσία σας , με τα μηνύματά σας και με τον καλό σας λόγο ....
Κράτησα για το τέλος μία μικρή ιστοριουλα... Όταν ήθελε να βγεί , για να μη του γκρινιάζει η μαμά μου, με έπαιρνε πάντα μαζί του .. Με τις μουσικές της Άλκηστης , στενής του φίλης τότε , οργώναμε την Θεσσαλονίκη με το κατσαριδάκι του , τραγουδώντας ... Το 1985 , βγήκε ο δίσκος «κυκλοφορώ και οπλοφορώ» και τον ξέραμε όλο απ έξω ... Όταν έπαιζε λοιπόν η κιβωτός , τον θυμάμαι να τραγουδάει δυνατά και φάλτσα μαζί μου : .... Η καρδιά δεν αντέχει πολλά , μοναχή μες στον κόσμο γυρνάει ...
Και μετά πριν ανέβει ψηλά σε μια πόρτα κλειστή ..... αχ τι νύχτα κι αυτή για να βγεις να κρυφτείς .....
Τα φυλάει ..... (Και μου έκανε την χαρακτηριστική κίνηση του κρυφτού που κλείνεις τα μάτια και τα φυλάς ) ..
Εκπληρωμένος ,,ανεκπλήρωτος ,,,δεν ξέρω .... ίσως να το ψάχνω για καιρό ακομη μπαμπά μου....
Ξέρω όμως πως ήσουν και θα είσαι ο πρώτος και ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου .....
Το κοριτσάκι σου
