Να κάτι που θα έχουμε να θυμόμαστε....

Ο τόπος που σε φέρνει η μοίρα κατά καιρούς , μοιάζει πολύ με τους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή σου.

Το ίδιο μοιάζει και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεις και τα δύο.

Με ρώτησαν σήμερα πως είναι δυνατόν να μου αρέσει να ζω στην Σαντορίνη , σε ένα νησί παγκοσμίου brand name , που δεν έχει πράσινο , που δεν έχει παραλίες ωραίες με χρυσαφένιες αμμουδιές και γαλαζοπράσινα νερά ..

Σε κάθε τόπο που γνωρίζεις όπως και σε κάθε άνθρωπο που έρχεται στον δρόμο σου για να σε αγγίξει , να σε επηρρεάσει , να σε αλλάξει , δεν πρέπει  να κοιτάς αυτά που δεν έχει … αλλά πρέπει να εστιάζεις σε αυτά που έχει . Σε όλα αυτά που έχει διάθεση να σου προσφέρει . Στην μοναδικότητά του . Στο εάν θα σε κάνει να τραγουδάς … Στο εάν θα σου φέρνει σφίξιμο στο στομάχι από όσα σου φυλάει να ζήσεις … Aυτό αποκρίθηκα.

Ποιος δεν θα θυμάται το συναίσθημα που ένιωσε όταν βρέθηκε πρώτη φορά στην Καλντέρα?

Όταν αντίκρυσε πρώτη φορά την κόκκινη παραλία .

Όταν είδε τον ουρανό με τα χιλιάδες άστρα και το φεγγάρι επάνω στο ηφαίστειο?
Το πρώτο του ηλιοβασίλεμα στην Οία?
Τον Άρη δίπλα στη Σελήνη να κλέβει τα βλέμματα από τον Αυγερινού ?

Όταν είδε το φεγγάρι να πέφτει στην Βλυχάδα έχοντας γεύση αλμυρών φιλιών ?

Όταν είδε τα χαράματα τον ήλιο να γεννιέται μέσα από τον ορίζοντα και πορτοκαλίζει όλη η θάλασσα?

Όλα αυτά μοιάζουν σα τα πρώτα φιλιά ..

Σαν τα πρώτα σμιξίματα...

Σαν τις πρώτες μυρωδιές που θα πάρεις και αυτές θα καθορίσουν εάν θα θέλεις να τις μυρίσεις μία φορά ή αν δεν θα τις χορταίνεις ..
Πόσα είναι αυτά που πρέπει να στερηθείς για να ζήσεις άλλα ?  Πόσο τυχερός είσαι αν μπορείς να επιλέξεις ? 

Πόσοι έχουν την ευκαιρία να στρίψουν ένα τσιγάρο στην Καλντέρα χορεύοντας 4 ώρες τσιφτετέλι μετά τη συναυλία του Μάλαμα με τον Θανάση ?

Σε πόσες γυναίκες χαρίστηκαν και κάηκαν τραγούδια σαν την Νεράιδα και το σαν παιδί ?

Πόσες φορές έχεις την ευκαιρία και την ελευθερία να εξομολογηθείς έναν μεγάλο έρωτα σε έναν μεγάλο έρωτα που πλέον δεν υπάρχει ?
Πόσοι έχουν την ευκαιρία να μοιραστούν ένα τσιγάρο και ένα μπουκάλι νερό με έναν άγνωστο που το μόνο που σε δένει είναι η κοινή μοίρα με σένα στην δεδομένη στιγμή ?

Πόσες φορές στη ζωή σου , θα πεις χαλάλι το μαλλί που χαλάει από την υγρασία ?

Πόσες φορές είναι αυτές που θα σμίξεις σε μια παραλία το ηλιοβασίλεμα..

Που θα σε πάρει ο ύπνος αγκαλιά και ας είναι ο καφές που θα πιεις αλμυρός...
Πόσο τυχαία θα πετύχεις ένα ξωκλήσι ανοιχτό , όταν άνθρωποι που ζουν 40 χρόνια στην περιοχή δεν το έχουν πετύχει ποτέ?

Πόσες φορές θα επιλέξεις έναν τόπο και έναν άνθρωπο ξανά και ξανά χωρίς να θέλεις άλλον ?

Πόσες φορές στη ζωή σου θα χαίρεσαι όταν κόβεις τον ύπνο σου στη μέση , για να χαρείς λίγο περισσότερο την μία αγκαλια που θέλεις?

Πόσες φορές στη ζωή σου θα εξαρτηθεί ο έρωτάς σου από ένα τραχανότο ? Κι ας μοιάζει αυτό σαν δικαιολογία , όταν σε κάνουν να ερωτεύεσαι κάθε μέρα όλα αυτά τα οποία οδήγησαν κάποιον ώστε να σου μαγειρέψει ..

Τον φόβο και τα πάθη να τα κοιτάς ευθεία … ανάμεσα στα μάτια … Αυτό το «θα πάω κι ας μου βγεί και σε κακό»…

Άραγε βγήκε ποτέ σε κάποιον σε καλό ?

Για να δούμε ….

Να κάτι που θα έχουμε να ελπίζουμε …. Γιατί για να θυμόμαστε , τελικά θα έχουμε πολλά ….

https://www.youtube.com/watch?v=-_3dc6X-Iwo